infinitives เป็น non-finite verbs อีกรูปแบบหนึ่ง โดยแยกออกไปอีก 2 แบบคือ
1.infinitives with to คือ กริยาที่ใส่ to นำหน้า เพื่อทำให้กริยานั้น กลายเป็นคำนาม แต่บางครั้งก็ทำหน้าที่เป็น adjectives หรือ adverbs ได้ด้วย
To err is human; to forgive is divine.
การทำบาปเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ การให้อภัยเป็นสิ่งประเสริฐ
(to err และ to forgive เป็น infinitive with to ทำหน้าที่ในฐานะคำนาม เป็นประธานของประโยค)
He wanted to know the whole truth.
เขาต้องการจะรู้ความจริงทั้งหมด
(to know เป็น infinitive with to ทำหน้าที่ในฐานะคำนาม เป็นกรรมของประโยค)
2.infinitives without to หรือ bare infinitives bare infinitives คือ กริยาที่มีหน้าตาเหมือนกริยาปกติทุกอย่าง แต่ไม่ได้ทำหน้าที่เป็นกริยา ดูยาก ต้องสังเกตที่ตำแหน่งและหน้าที่ของมัน โดยหลักๆ แล้ว เราจะพบเห็นการใช้ bare infinitives ในกรณีดังนี้
- bare infinitives ตามหลังกริยาช่วย เช่น can, could, may, might, must, should เป็นต้น
I can do it.
ฉันสามารถทำได้
(do ในที่นี้เป็น bare infinitive)
You should go with her.
คุณควรจะไปกับเธอ
(go ในที่นี้เป็น bare infinitive)
- bare infinitives มักใช้กับกริยาเกี่ยวกับการรับรู้ เช่น see เห็น hear ได้ยิน feel รู้สึก sense สัมผัสได้ ฯลฯ โดยจะใช้รูปประโยคแบบนี้
ประธาน + กริยาเกี่ยวกับการรับรู้ + กรรม + bare infinitive
I feel it come.
ฉันรู้สึกได้ว่า มันมาแล้ว
(come ในที่นี่ เป็น bare infinitive)
They saw it exist.
พวกเขาเห็นมันปรากฏตัว
(exist ในที่นี้เป็น bare infinitive)
- bare infinitives มักใช้คู่กับกริยาที่เกี่ยวกับการขออนุญาต ขอความช่วยเหลือ เช่น make, let, help, have
Tony let Kate go.
โทนี่ปล่อยให้เคทไป
(go ในที่นี้เป็น bare infinitive)
I made her cry.
ฉันทำให้เธอร้องไห้
(cry ในที่นี้เป็น bare infinitive)
- bare infinitive ใช้ตามหลังสำนวน had better (แปลว่า ควรจะ)
You had better leave now.
คุณควรจะไปตอนนี้เลยนะ
(leave ในที่นี้เป็น bare infinitive)
Billy had better talk to Ken.
บิลลี่ควรจะไปคุยกับเคนนะ
(talk ในที่นี้เป็น bare infinitive)
